Өнөөдрийн танилцуулах шинэ ном бол нэг ёсондоо Арвис Паблишингаас эрхлэн гаргасан "Шөнө" номын үргэлжлэл болж дайныг өөр нэг өнцгөөс харуулах "Дайны дурсамж" хэмээх тун сонирхолтой дуртгал бүтээл юм. Энэ бол дэлхийн хоёрдугаар дайны фронтын шугамд тулалдаж явсан эгэл цэргийн бодит түүх юм. Энэ бол баатарлаг явдлын бадрангуй зураглал бус дэлхийн хоёрдугаар дайны тухай өмнө нь хэн ч өгүүлээгүй үнэн түүх юм. Энэ бол дэлхийн түүхэн дэх хамгийн хөнөөлт дайнд 4 жил алба хааж, Ленинградын орчим тулалдаж, 4 удаа шархадсан, "үйл явдлыг" нүдээр үзсэн цэргийн үнэн өчиг юм. Урьд нь тогтоод байсан "Аугаа их эх орны дайн"-ы тухай төсөөллийг дэлбэ татан Орос оронд шуугиан тарьж, англи хэлнээ ч орчуулагдаад буй уг бүтээлийн орчуулах эрхийг зохиогчийн эхнэр, хүүхдээс албан ёсоор авч, Г.Өнөржаргал хэмээх бүсгүй орчуулжээ. Ингээд удахгүй тохиох Цэргийн баяраар бэлэг болгон барихад нэн тохиромжтой уг номын орчуулагчийн үгийг хүргэе.
ОРЧУУЛАГЧИЙН ҮГ
Хамаг амьтан амар амгалан хийгээд амар амгалангийн шалтгаанаас хэзээд үл хагацах болтугай.
Өмнө нь би дайны тухай их л хөнгөхөн бодолтой явдаг байж. Мэдээжийн хэрэг, хүмүүс бие биенээ алж хяддаг учраас дайн бол муу муухай зүйл гэдэг нь хэнд ч ойлгомжтой, дайн ер нь болохгүй байсан нь дээр гэсэн маягтай. Эдийн засгийн хямралаас дайн хийж байж гарах тухай үзэл санааны үндсэн дээр олон нийтийн сүлжээнд нээгдсэн “Дэлхийн гуравдугаар дайн” гэсэн группт арван жилийн ангийн хүүхэд маань намайг элсэхийг урьсан ч байх шиг. Нээрээ ч дайны үеэр л техникийн болон анагаахын шинжлэх ухааны хамаг дэвшлүүд гарсан юм уу гэж бодогдохоор баримтууд бас тааралдана. Гэтэл энэ мөчидхөн, тэнэг бодлыг маань эргэлт буцалтгүй өөрчлөх үйл явдал 2010 оноос эхэлсэн юм. Ялалтын баярын үе шиг санагдана, нэгэн андынхаа илгээсэн цахим холбоосоор орлоо. Дэлхийн хоёрдугаар дайнд нэвт шувт байлдаж явсан эгэл жирийн цэргийн дурсамж байна. Уншлаа. Хачин сэтгэл хөндүүрлүүлсэн, тэгсэн атлаа тэр хүнд хэцүү цагт хүнээрээ байж чадсан нь бахархууштай, ёстой л “ёстой хүний тууж” байна аа. Бас ёстой нүцгэн үнэн.
Гоёж чимэглэлгүйгээр айж сандарч, арчаагүйтэн уйлж, бөөстөж, өлсөж явснаа ч нэрэлхэж нуулгүй бичиж. Бидний үеийнхэн эрэлхэг баатрууд, пионероор дамжин, Радуга сурах бичиг, Антон Алимаа хоёрын харилцан яриа, Оросын уран зохиол, яруу найраг, дайны үеийн баатарлаг киногоор хүмүүжиж, тархиа угаалгаж өссөн болоод ч тэр үү орос үг хэллэг, тэр хүний дотоод ертөнц нэг л дотно, зүрхэнд ойрхон, бас гунигтай. Орос хэл чинь ...“Белеет парус одинокой В тумане моря голубом...”, “Уж небо осенью дышало, Уж реже солнышко блистало... Стоял ноябрь уж у двора”... гээд л уйтгар төрүүлж, эсвэл “Под голубыми небесами Великолепными коврами, Блестя на солнце Снег лежит”... гээд л нүд гялбатал авдаг даа. Соколовыг 6 талтай стаканаар цэвэр спирт уучихаад талх, өөхөө тэврээд харихад нь уначих вий гэж түгшиж, бас нохойд хөөгдөхөд нь битгий баригдаасай гэж залбирч, тариан түрүү цайруулж идэхэд нь хармаандаа ахиухан хийгээд аваасай гэж бодож, дайны дараа жолооч болчихоод өнчин жаалхүүд би чиний аав чинь байна гэж хэлэхэд, өнөө жаал аав минь, хайртай аав минь, би таныг ирнэ гэж мэдээд байсан юм аа, гээд үнсэж үлгэхэд* нь хамт уйлж өссөн хуучинсаг хүн болохоороо хуучны хууч яриа хөөрөөнд татагдаад байх бололтой юм.
(* Сергей Бондарчукийн өөрөө найруулж, гол дүрд нь тоглосон “Ёстой хүний тууж” киноны тухай дурдаж байна.)
90-ээд оноос “Торгуулийн суман”, “Амьд бай” гэх зэрэг “эсэргүү” үзэл санаа ханхлуулсан кинонууд гараад ирэхээр бас, яг яасан юм бол доо, яг юу болж байсан бол, бидний тархи ямархан хэмжээнд угаагдаж вэ, Америкийн дуу хоолойг хулгайгаар сонсож асан 1960-аад оны оюутнуудын авч байсан мэдээлэл хүйтэн дайны хөрөнгөт ертөнцийн ухуулга байв уу, эсвэл үнэний хувьтай байв уу гэх мэт эргэлзээ төрж байгаа юм. Арай хожим Арбатын хүүхдүүд тэргүүтэй Рыбаковын 3 цувралаас хэдийгээр уран сайхны дүрслэлтэй ч Иосиф Виссариановичийн хардалт, аугаа ихийн дэмийрлээс болж бүхэл бүтэн ард түмэн хэдэн үеэрээ бүлх залгисан мэт амаа болоод сэтгэлээ хамхиж, олон арван бялдууч тэндээс төрж, өөрийн гэсэн бодолтой, боловсорсон, долигонож сураагүй хэсэг нь олон саяараа цөллөг, шоронд шалтгаангүйгээр хатаж, залгуулаад дайнд бас л утга учиргүй үрэгдэж байсныг хэдэн хүний ахуй байдлыг дүрсэлсэн уран зохиолоор дамжуулан ерөнхийд нь гадарлах бололцоотой болов. Гэхдээ л энэ бүхэн бас л хангалтгүй байлаа. Яг туулаад гарсан, дотроос нь мэдэрч явсан хүний яриа хэрэгтэй байлаа. Маршалуудын баатарлаг дуртгал биш, томчуудын улс төр, хор найруулга биш яг л ийм яриа хэрэгтэй байлаа. Яг л загатнасан газрыг маажих нь тэр.
Гэтэл ганцаараа уншаад өнгөрөх харамсалтай санагдаж эхлэв. Хоёрт, орчуулаад уншвал түрүүнд нь гүйлгэж хараад өнгөрснийгөө илүү нарийн ширийн харах болов уу гэж бодоод орчуулах юм сан гэж бодож байлаа. “Орчуулга бол унших хамгийн сайн арга мөн” гэсэн үг олоод уншсаныг ч хэлэх үү. Тэгээд зохиогчийн хүүгийн хаягийг интернэтээс хайн олж, захиа бичээд ээж нь энх тунхаар барахгүй, Эрмитажид ажиллаж байгааг олж мэдэв. Ингээд зохиогчийн эрхийг хадгалж буй хүмүүстэй захидлаар харилцаж, биечлэн уулзаж зөвшөөрөл авсны учир энэхүү номыг орчуулах гэж хэрээс хэтэрсэн зориг гаргасан хэрэг. Сэтгэлээ уран байж бичсэн зохиогчийн адил төсөөлөхөд ч хөндүүр дайны ёс бус балмад үйл хэргийн өмнө хүчгүйдэж, гуньж гутарч, зүрх базлан байж, басхүү үгийн махчилсан утганд хэт баригдалгүй, зохиогчийн санааг алдагдуулахгүйг хичээн орчуулсан билээ. Алдаа эндэгдлийг эрхэм уншигчид өршөөнө биз ээ.
unread.today
Номыг Интерном, Мирном, Аз Хур, Билэг номын дэлгүүрүүдээс авах боломжтой.